Ik ging het steeds meer dingen voor hem goed praten

In augustus 2016 is bij mijn man PTSS tot uiting gekomen. Iets wat voor hem heel vervelend was, maar waar onze kinderen en ik ook mee te maken kregen. Mijn man heeft hulp gekregen en je zag dat hij er weer mee uit de voeten kon. We hadden er een beetje over gelezen, want vanuit de hulpverlening kreeg je alleen een stempel: het is PTSS. Maar ja, wat wisten we er eigenlijk echt van?

Uitleg kregen we niet en daarnaast was het gericht op de persoon waar het om ging en de rest kwam niet in beeld. Logisch ook want toen wisten we nog niet wat we nu weten, het ging tenslotte om mijn man. 

Hoe langer het duurde, des te heftiger het werd en hoe meer ik in de gaten kreeg, dat ik zelf vaker op mijn tenen liep. Ik wilde het goed doen voor hem. Dat merkte ik niet alleen bij mezelf maar ook bij de kinderen. Ik ging het steeds meer dingen voor hem goed praten om de lieve vrede maar te bewaren. Maar hoe erg wij ook ons best deden, in de omgeving hadden we ook te maken met andere mensen en situaties. Deze heb je zelf niet in de hand, je kunt niet steeds voorkomen dat er geen triggers komen. Er waren periodes waar in de golfbewegingen heel wisselend waren, van rustige periodes naar mindere periodes. In de loop van de jaren en wat hulp momenten rijker, hadden we samen een weg gevonden om er toch beter over te kunnen praten. 

De weg naar verandering…

In juni 2022 kwam mijn man thuis en vertelde hij dat hij mee wilde doen met een evenement de Firefighter Stair Climb. Aan dat evenement zat een goed doel verbonden, de stichting “Bevrijd van PTSS” en dat sprak hem wel aan. Hij had 6 brandweer collega's ook enthousiast gekregen en zo gingen ze met een groep van 7 collega's trainen om die 600 treden te behalen.

Ze hadden als groep heel veel geld ingezameld en mochten dit met een woordje vanuit hen overhandigen. Mijn man dacht: “Dat doe ik wel even.” Maar het liep anders. Voordat hij aan de beurt was, werd er door iemand van de stichting een woord gedaan. En die kwam binnen bij ons alle twee. Daar werd hardop benoemd wat we eigenlijk al wel wisten, maar nooit echt bewust van waren: “PTSS heb je niet alleen, dat heb je met je hele gezin”. Met dit nog vers in zijn achterhoofd begon hij zijn woordje. Ik kon hem bijna niet aankijken want ik voelde zijn spanning en emotie, zelfs op deze afstand. Hij schoot vol en kon zich na enige tijd herpakken om zijn woordje af te maken. Het moment dat hij terug naar onze groep kwam lopen, voelde ik een bepaalde spanning. Nog voor hij bij ons terug was, werd hij door een vrouw omarmd (dat was Danielle van de stichting). Zij had hem getroost en hem ingefluisterd: “Laat mij je helpen”. 

Die dag had flink indruk op ons gemaakt en had ervoor gezorgd dat we er samen nog meer en beter over konden praten. Met regelmaat benoemde ik: “Joh, zoek contact met ze. Misschien hebben ze nog tips en handvaten voor ons. We zijn goed op weg denken we, maar misschien hebben ze nog meer voor ons. “Ach, het gaat toch goed.” en “Ik red het zelf wel.” waren steevast zijn antwoorden.

Begin 2023 gleed Barry steeds meer af en hij kon van niks meer genieten. Zelfs zijn passie, de brandweer, zorgde voor frustraties en legde een stempel op zijn stemming. Hij was weer heel veel moe en sliep slecht. In april had hij zelfs trammelant veroorzaakt op zijn werk en dat was voor mij de grens. Ik gaf hem aan, dat hij pas op de plaats moest maken en dat het zo niet langer kon. En of het niet toch verstandig was, om eens contact te leggen met de stichting.

Zowaar werd ik door hem gebeld op mijn werk. Hij had ze gemaild en was binnen 10 minuten ook al teruggebeld. Hij had de woorden teruggekregen: “Barry, het is klaar, we gaan je helpen.”

De volgende dag had hij een gesprek met zijn leidinggevende en meldde hij zich ziek. Oeps, daar zat ik nou ook niet echt op te wachten. Want dat betekende, dat hij in mijn vakantie ook thuis was en dat vond ik niet fijn en zag er erg tegen op. 

Diezelfde dag werd hij gebeld door Mark en op die dag nog een paar keer. Hij kreeg tips en moest zich aan bepaalde dingen houden. Mark zou een plan gaan maken en hij ging kijken wanneer we konden komen. Ja, je leest het goed. We moesten als het kon, samen komen. Ik was helemaal verbaasd, maar ook blij want zoals zij al hadden gezegd: “Je hebt het niet alleen maar met je hele gezin.” En nu werd ik dus ook meegenomen in het proces. Spannend maar toch ook fijn. Geen idee wat ik kon verwachten, maar ik was er klaar voor.

Eerst moest ik die vakantie nog met hem overleven. Eén week met hem alleen thuis en daarna een week op vakantie met ons gezin en vrienden. Die eerste week was voor mij echt iets waar ik tegen opzag omdat ik nu niet echt vrij kon zijn en doen wat ik wilde omdat mijn man altijd de controle wilde hebben. Maar hij was nu al een stuk rustiger en reageerde heel anders dan anders. Ik werd daardoor ook wel angstig want… oh die bom was zich aan het opladen en wanneer kwam hij dan tot ontploffen? Maar dat gebeurde niet en dat was fijn maar ook spannend, want dit kon toch niet na enkele telefoontjes al zo zijn?

De tweede week gingen we een midweek weg. In de dag van vertrek zaten lastige momenten, waar veel spanning bij kwam. Waar hij er normaal dagen in bleef, herstelde hij zich, door even zich terug te trekken met de meditatie app op te gaan ontspannen. We merkten dat hij na zo’n moment moe was maar wel weer rustiger. Ik snapte er niks van. maar vond het wel heel erg fijn. Ik keek steeds meer uit naar het moment om naar Mark te gaan. Die vakantieweek zijn we heel goed doorgekomen en was erg fijn. Ik kreeg er steeds meer vertrouwen in dat het ook echt al werkte. Lastige momenten pakte hij aan en dat deed iets met hem waardoor hij dus snel weer rustig werd.

De hulp…

En dan is de dag aangekomen, om Mark te ontmoeten. Beiden waren we best wat gespannen, maar het voelde goed en als een gezond stukje spanning. Barry werd gebeld door Mark voor ons vertrek om te vragen hoe het ging en of we de afgesproken tijd gingen redden. En daar gingen we. Het moment dat we Mark zagen, was heel spannend maar meteen heel vertrouwd. We hebben samen met hem gewandeld en gepraat. Mark deed met Barry wat oefeningen. Zijn manier van communiceren was heel duidelijk en heel goed te begrijpen. Doordat Mark met enige regelmaat vroeg: “Heb ik dat zo goed uitgelegd?”, gaf mij dat een vertrouwd gevoel, want als je het niet begrijpt, ligt dat niet aan jezelf maar aan hem. Dat schept vertrouwen in hem maar zeker ook jezelf.

Na de wandeling ging Barry met hem mee en na enkele uren werd hij weer teruggebracht. Vol spanning zat ik op hem te wachten. Hoe kwam hij terug? Wat heeft het voor impact? Stralend en heel relaxed kwam Barry teruggelopen met een grote rol papier onder zijn arm. We zijn naar onze kamer gegaan (we verbleven in een hotel). Daar maakte Barry vol trots de rol los en legde mij alles uit en samen hebben we alles besproken. Er ging een wereld voor ons open. We hadden dingen geleerd gehoord, die we niet wisten of ooit aan ons verteld waren. “Wat is nou PTSS?” en “Wat doet het met je? Eigenlijk heel logisch, als je niet weet wat het is, weet je ook niet hoe er mee om te gaan. De rest van de dag hebben we heel veel gepraat met ander gespreksstof dan we voorheen hadden omdat de kijk erop heel erg veranderd was. We konden nu dingen naar elkaar uitspreken die we eerder nooit konden benoemen omdat dat strijd zou opleveren of onbegrip.

Toen ik in bed even tegen hem aan ging liggen, merkte ik dat zijn buik heel soepel was. Dit was voorheen een blok beton. Ik keek hem aan en zei: “Hoe kan dit?” Daar had hij ook geen verklaring voor. Wat was dit nu al fijn! Om deze dag zo anders met elkaar te beleven dan voorheen. Er zat gewoon gevoel in of zo anders kan ik het ook niet verklaren.

Dag 2 begon weer met een gezamenlijke wandeling. Het begon me op te vallen, dat Mark regelmatig vroeg of ik vragen had en of hij iets voor mij kon doen. Ik had 1 vraag: ”Wat heb je gedaan? Barry’s buik is helemaal zacht in plaats van een stuk beton. Mark lachte en zei: “Fijn dat je het merkt, daar heb ik hard aan gewerkt.” En Mark bleef die vragen stellen. Ineens ging mij een lampje branden. Als ik iets wilde, moest het vanuit mij komen anders gebeurde er niks. Vanuit dat punt heb ik gevraagd of ik met Daniëlle kon praten. Die middag heb ik een fijn en lang gesprek gehad met Daniëlle. Dat voelde als een bevrijding want er zijn best mensen waar ik mijn verhaal kwijt kon, maar niemand die het herkende. Daniëlle benoemde situaties die ik herkende maar nooit zo had gezien als dat het daardoor kwam. Ik heb mijn zorgen met haar kunnen delen maar ook kunnen aangeven waar ik tegenop zag. Zij gaf me tips en handvaten om er mee om te gaan. Ik heb het omarmd en het ook echt gebruikt.

Er kwam echter ook een waarschuwing voor mezelf. Ik zou in een rouwproces komen, omdat ik niet meer mijn tentakels uit hoefde te zetten en te zorgen voor Barry. Sterker nog, het mag niet meer. Barry zal in dat proces al verder zijn dan ik, want ik moet nog leren om er vertrouwen in te krijgen en dat heeft tijd nodig. Om mijn tijd anders in te vullen en niet in een gat te vallen. moest ik zelf iets gaan zoeken of doen om daar een invulling aan te geven. Zoals Mark en Daniëlle al vaker hadden gezegd, ik mocht hen altijd bellen of appen. Met een vol hoofd ging ik terug naar onze kamer. We hebben eerst Barry zijn rol weer samen besproken voordat ik mijn verhaal kon doen. Dat moest even landen. Weer hebben we heel veel gepraat. Ik kan je zeggen: “De beste therapie ooit zo samen.” Steeds meer vielen voor ons de puzzelstukjes op zijn plek.

Dag 3 was een spannende dag want na vandaag moesten we het zelf doen en gingen we uit deze bubbel van emotie en geluk. We begonnen weer met een wandeling samen met Mark. We hebben weer gesproken in de buitenlucht en Marks fijne manier van communicatie schepte meer en meer vertrouwen in de toekomst die we samen moesten gaan maken.

Barry ging weer met hem mee en na een paar uur ben ik naar hen toegegaan om het gezamenlijk af te sluiten. Dankbaar en vol vertrouwen hebben we afscheid van elkaar genomen en wij gingen we met een positief gevoel naar huis. Gelukkig was het geen definitief afscheid want we konden hen altijd nog bellen en appen en Barry en Mark hadden bel-afspraken.

Daar gingen we als de beste versie van onszelf op naar huis, naar ons gezin. Thuis troffen we eerst onze zoon. Heel fijn om dit eerst met hem te delen. Het voelde heel speciaal en emotioneel.

Later hadden we ook de tijd alleen met onze dochter. Het eerste wat ze zei was: “Ik zag op de camera al een andere papa thuiskomen. Wauw, wat een compliment! Fijn om ook met haar dit zo alleen te kunnen doen. 

Ik ben inderdaad echt in een proces van rouw terecht gekomen en er ontstonden momenten dat de rollen helemaal omgedraaid waren. Waar ik altijd de rust zelve was, was dat nu Barry die er voor mij was. Na een paar weken belde Danielle onverwachts nog een keer om te vragen hoe het met mij ging. Ik was totaal verast maar was er erg blij mee samen hebben we situaties besproken en weer waren er tips en handvaten. Wat een fijn gevoel was dat om ook mee te tellen en dat ze er voor je zijn.

We zijn nu 3 maanden verder en wat zijn we als gezin veranderd en wat hebben we eraan moeten wennen. We beleven dingen intenser en zijn veel gelukkiger “we leven in plaats van overleven”. Dit heeft veel met onze relatie gedaan. Barry en ik zijn veel dichter bij elkaar weer gekomen want we zien elkaar weer.

Wij zijn dankbaar dat dit op ons pad is gekomen en dat Mark en Daniëlle dit voor ons hebben kunnen betekenen. Wat een fijne mensen, echt toppers!!

Marieke Vierwind

Augustus 2023